ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးေနပါသလား

ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္ၿပီမို႔ မၾကာခင္မွာ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ေတြ ေလွ်ာက္လႊာတင္ၾကရပါေတာ့မယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅၅ ႏွစ္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ကတည္းက ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ ေဆးတကၠသိုလ္ကို တိုက္႐ိုက္ေလွ်ာက္ရၿပီး ေလွ်ာက္ထားသူေတြထဲက ဝင္ခြင့္ျပဳမယ့္ အေရအတြက္ကို အမွတ္အမ်ားအနည္းအလိုက္ ေ႐ြးခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္ေကာင္းသူ အမ်ားစုကလည္း ေဆးတကၠသိုလ္ကိုပဲ ဦးစားေပးေလွ်ာက္ေလ့ ရွိပါတယ္။ မိဘေတြကလည္း ကိုယ့္သားသမီးကို ဆရာဝန္ျဖစ္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ တခ်ိဳ႕ေတြကလည္း ဆရာဝန္ဘဝ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံဝန္ထမ္း ဆရာဝန္ဘဝမွာ အဆင္မေျပမႈ၊ မတရားမႈ၊ မေက်နပ္မႈေတြ ခံစားရတာေၾကာင့္ ဆရာဝန္မလုပ္ၾကဖို႔ အႀကံေပးလံႈ႔ေဆာ္တာ လူမႈမီဒီယာေပၚမွာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ အသံထြက္လာပါတယ္။ ဆရာဝန္အလုပ္က လုပ္ငန္းခြင္မွာ ဘာေတြလုပ္ရမွာလဲ၊ ဘယ္လိုစိတ္ထားခံယူခ်က္ရွိရမွာလဲ၊ ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေဆးတကၠသိုလ္မွာ ၇ ႏွစ္ ဘာေတြ ဘယ္လိုေလ့လာသင္ယူရမွာလဲ၊ ေဆးပညာတတ္ဖို႔အျပင္ ဘာေတြေလ့လာျဖည့္ဆည္းမွာလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာမတင္မီ ေက်ာင္းသားေရာ၊ မိဘေတြပါ ႀကိဳတင္သိေစခ်င္ပါတယ္။

ဆရာဝန္တစ္ဦးရဲ႕ အေျခခံအက်ဆံုးအလုပ္က လူတစ္ဦးခ်င္းအတြက္ဆိုရင္ မက်န္းမာသူ (လူနာ) ကို က်န္းမာလာေအာင္ ကုသေပးဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ေရာဂါမျဖစ္ပြားေအာင္ ႀကိဳတင္ကာကြယ္တာ၊ အသိပညာေပးတာလည္း ပါဝင္တယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ဆိုရင္လည္း အားလံုးက်န္းမာေအာင္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာ၊ လူထုက်န္းမာေရး အဆင့္ျမင့္ေအာင္လုပ္တာ၊ ေရာဂါျဖစ္ႏႈန္း ေသႏႈန္းေတြ ေလွ်ာ့ခ်တာေတြ ပါဝင္တယ္။

ဆရာဝန္ဆိုတာ မက်န္းမာသူ၊ ေရာဂါေဝဒနာ ခံစားေနရသူ၊ လူနာကို က်န္းမာလာေအာင္ ေရာဂါသက္သာေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးရတာ အဓိကအလုပ္ပါ။ ေဆးကုသရာမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာ စာနာစိတ္နဲ႔ လူနာတစ္ေယာက္ခ်င္းကို အာ႐ံုစိုက္ ကုသမႈေပးရပါမယ္။ ေဆးကုသမႈက ေရာဂါသက္သာေပ်ာက္ကင္းဖို႔ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသာ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ၿပီး ဆရာဝန္က လူနာအေပၚ စာနာနားလည္မႈ၊ အခ်ိန္ေပး အေရးတယူျပဳမႈတို႔ကလည္း အေရးႀကီးတဲ့အပိုင္းေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လူနာက သူ႔ရဲ႕ခံစားမႈေတြ၊ စိုးရိမ္ ပူပန္မႈေတြ အကုန္ထုတ္ေဖာ္တိုင္ပင္ရၿပီး တစ္ကိုယ္ေရ စမ္းသပ္စစ္ေဆးမႈကိုလည္း သေဘာတူ ခံယူကာ သူ႔က်န္းမာေရး သူ႔အသက္ကို အပ္ႏွံၿပီး ကုသမႈခံယူရတာျဖစ္လို႔ ေဆးကုသရာမွာ လူနာရဲ႕ယံုၾကည္မႈကို ရယူႏိုင္ဖို႔ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ရဲ႕ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ၊ ကိုယ္ႏႈတ္ အမူအရာနဲ႔ ေျပာဆိုဆက္ဆံမႈ၊ လူနာရဲ႕ ေဝဒနာခံစားရမႈကို အေရးတယူ အခ်ိန္ေပး အာ႐ံုစိုက္ နားေထာင္တတ္မႈ၊ ေစ့စပ္ေသခ်ာ ညင္သာစြာ စမ္းသပ္မႈ၊ ေတြ႔ရွိခ်က္ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ၊ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ စစ္ေဆးမႈေတြ၊ ကုသမႈအစီအစဥ္ေတြကို နားလည္ေအာင္ ရွင္းလင္းေျပာျပႏိုင္မႈ၊ လူနာရဲ႕သေဘာတူညီခ်က္အရ ကုသမႈေတြက လူနာရဲ႕ယံုၾကည္မႈကို ရရွိေစပါတယ္။ လူနာနဲ႔ လိုက္ပါေစာင့္ေရွာက္သူေတြကို ေကာင္းမြန္ ေရလည္စြာ ဆက္သြယ္ေျပာဆိုႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ႏိုင္ငံပိုင္ေဆး႐ံုေတြမွာ ဆရာဝန္၊ သူနာျပဳအင္အားနဲ႔ လူနာဦးေရမမွ်တဘဲ အလုပ္လုပ္ၾကရပါတယ္။ ေရာဂါျပင္းထန္မႈ၊ အေရးေပၚျဖစ္မႈ၊ အႏၲရာယ္ျဖစ္ႏိုင္မႈေတြအေပၚ မူတည္ၿပီး ၾကည့္႐ႈကုသရပါတယ္။ လူနာေတြ မိသားစုေတြကေတာ့ သူ႔လူနာသာ အေရးအႀကီးဆံုးလို႔ခံယူၿပီး မေက်နပ္မႈေတြ ထိပ္တိုက္ ျပႆနာေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အမ်ားနဲ႔ဆက္ဆံရတဲ့အလုပ္ျဖစ္လို႔ အဆင္မေျပမႈေတြ စိတ္ဖိစီးမႈေတြလည္း ႀကံဳေတြ႔ႏိုင္တာ ေမွ်ာ္လင့္ထားရပါမယ္။

ေဆး႐ံုအလုပ္ ဆရာဝန္အလုပ္ဟာ မနက္ ၉ နာရီက ညေန ၄ နာရီ ႐ံုးခ်ိန္နဲ႔ လုပ္ရတာမဟုတ္ဘဲ၊ မနက္ ညေန ည အဆိုင္းလိုက္ေရာ၊ တစ္ေန႔ အလုပ္ခ်ိန္ ၈ နာရီမကေအာင္ေရာ အခ်ိန္ပိုလုပ္ခမရဘဲ လုပ္ၾကရပါတယ္။ အလုပ္သင္ဆရာဝန္၊ လက္ေထာက္ဆရာဝန္၊ ဘြဲ႔လြန္သင္တန္းသားဆရာဝန္၊ ဘြဲ႔လြန္ေအာင္ၿပီးဆရာဝန္၊ အထူးကုဆရာဝန္၊ ဆရာဝန္ႀကီး၊ တြဲဖက္ပါေမာကၡ၊ ပါေမာကၡအဆင့္ဆင့္ေတြနဲ႔ လုပ္ကိုင္ၾကရၿပီး ကိုယ္နဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္သူအေပၚမူတည္ၿပီး လုပ္ငန္းခြင္ အဆင္ေျပမႈ၊ လုပ္ငန္းခြင္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ရွိ မရွိ ႀကံဳေတြ႔ရမွာပါ။ အမ်ားနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ သင့္တင့္ေအာင္ ဆက္ဆံတတ္ဖို႔၊ ပူးေပါင္းအလုပ္လုပ္ႏိုင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေဆးပညာက အထူးျပဳလိုင္းေတြခြဲကာ ကုသတဲ့ေခတ္ျဖစ္ၿပီး ဆရာဝန္ေတြ ပူးတြဲတိုင္ပင္ ကုသရပါတယ္။ သူနာျပဳ၊ ဓာတ္ခြဲခန္းနဲ႔ ေရာဂါေဗဒပညာရွင္၊ ဓာတ္မွန္နဲ႔ ပံုရိပ္ ေဖာ္ပညာရွင္ စတဲ့ အတတ္ပညာရွင္ေတြ၊ ေဆး႐ံု စီမံခန္႔ခြဲဝန္ထမ္းေတြ၊ ကာယအမႈထမ္းေတြ အမ်ားနဲ႔လက္တြဲၿပီး အသင္းအဖြဲ႔အေနနဲ႔ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ရပါမယ္။

လူနာေတြကို ကုသႏိုင္ဖို႔က ေဆးပညာကို အမွန္တကယ္ တတ္ေျမာက္ေအာင္ သင္ယူဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ေဆးပညာရွင္ ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႔ ေဆးတကၠသိုလ္ သင္တန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သင္ၾကားမႈကို ခံယူေလ့လာရမွာ အဓိက တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။ ရွည္ၾကာတဲ့ ၇ ႏွစ္တာကာလမွာ လူခႏၶာဖြဲ႔စည္း တည္ေဆာက္ထားပံု၊ ကိုယ္အဂၤါတြင္းစနစ္ေတြ ပံုမွန္အသက္ရွင္ဖို႔ အလုပ္ လုပ္ေဆာင္ပံုေတြကို သိနားလည္ေအာင္ သင္ယူရပါတယ္။ ေရာဂါျဖစ္ပြား ေဖာက္ျပန္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚပံု၊ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းအလိုက္ ထိခိုက္ေျပာင္းလဲ ပ်က္စီးပံု၊ ေရာဂါျဖစ္ေစတဲ့ ပိုးမႊားေတြ၊ ေရာဂါကုသတဲ့ေဆးဝါးေတြအေၾကာင္း ေလ့လာဖတ္႐ႈ သင္ယူရပါတယ္။ ျဖစ္ပြားတဲ့ေရာဂါကို ရွာေဖြေဖာ္ထုတ္ အမည္တပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လူနာရဲ႕ ခံစားရတဲ့ျဖစ္စဥ္၊ အရင္ျဖစ္ဖူးတဲ့ေရာဂါေတြ၊ တစ္ကိုယ္ေရ အေၾကာင္းအရာေတြ စတာကို စနစ္တက် ေမးျမန္းမွတ္တမ္းတင္တတ္ဖို႔၊ ခႏၶာကိုယ္ကို စနစ္တက်စမ္းသပ္တတ္ဖို႔၊ ျဖစ္ႏိုင္ေျခ ရွိတဲ့ေရာဂါေတြကို စဥ္းစားတတ္ဖို႔ေတြကို ေဆး႐ံုလက္ေတြ႔ စဆင္းခ်ိန္ ကစလို႔ အခ်ိန္ယူ ေလ့က်င့္သင္ယူရပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈ၊ ပံုရိပ္ေဖာ္မႈစသည္ ေ႐ြးခ်ယ္တတ္ဖို႔၊ ကုသမႈအဆင့္ဆင့္ကို တတ္ကၽြမ္းနားလည္ စီစဥ္တတ္ဖို႔ သင္ယူရပါတယ္။ ေဆးသိပၸံအေျခခံအခ်က္အလက္ေတြကို နားလည္တတ္ကၽြမ္း အသံုးခ်ၿပီး ကုသမႈကို စီစဥ္ဆံုးျဖတ္တတ္ေအာင္ သင္တန္းကာလတစ္ေလွ်ာက္ အဆင့္ဆင့္ ဆက္စပ္သင္ယူရ သေဘာေပါက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စနစ္တက်စမ္းသပ္တာ၊ ေဆးထိုးတာ၊ ေသြးေၾကာက ေသြးေဖာက္တာ၊ ေဆးသြင္းတာကစလို႔ ခြဲစိတ္ကုသတာအထိ လက္ေတြ႔ကၽြမ္းက်င္မႈေတြကိုလည္း သင္ယူေလ့က်င့္ရပါတယ္။

ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႔ သင္ယူရတာ အတန္းတိုင္း၊ ဘာသာရပ္တိုင္း၊ သင္ခန္းစာတိုင္း တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ဆက္စပ္ေနတာမို႔ သင္တန္းတက္တာ ပ်က္ကြက္သြားရင္၊ သင္ၾကားခဲ့တာကို ပံုမွန္ေလ့လာဖတ္႐ႈမႈမရွိရင္ ေနာက္ သင္တာေတြ နားမလည္မလိုက္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ စာမလိုက္ႏိုင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ သင္တာေတြ နားမလည္ စိတ္မဝင္စား၊ သင္တန္းတက္တာပ်က္ကြက္၊ ပိုလို႔နားမလည္၊ မလိုက္ႏိုင္နဲ႔ အဆိုးသံသရာလည္တတ္ပါတယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အမ်ားစုက သင္ခန္းစာကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ ဖတ္႐ႈေလ့လာတဲ့ အေလ့အက်င့္နည္းပါးခဲ့ၿပီး က်ဴရွင္ကမွတ္စုကို အလြတ္က်က္တာ အက်င့္ပါခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဆးတကၠသိုလ္ ေရာက္လာေတာ့လည္း က်ဴရွင္ကိုပဲ ဆက္အားကိုးၾကပါတယ္။ ဌာနေတြကလည္း ဘာသာရပ္အမ်ားစုမွာ မွတ္စုစာအုပ္ေတြ ျပဳစုျဖန္႔ေဝသင္ၾကားၾကေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြမွာ မူရင္းျပ႒ာန္းစာအုပ္ ဖတ္႐ႈေလ့လာတဲ့ အက်င့္ေကာင္းေပ်ာက္ဆံုးသြားပါတယ္။ ေဆးပညာရပ္က အခ်က္အလက္ေတြသိ႐ံုနဲ႔ မၿပီးဘဲ စဥ္းစားေဝဖန္ သံုးသပ္ကာ ဆံုးျဖတ္ တတ္ဖို႔ ဝါက်အျပည့္အစံုနဲ႔ ႐ႈေထာင့္စံု ရွင္းလင္းေဆြးေႏြး ေရးသားထားတဲ့ မူရင္းျပ႒ာန္းစာအုပ္ေတြ ဖတ္ၾကရပါမယ္။ ေဆးပညာကို ဖတ္႐ႈေလ့လာ သင္ယူႏိုင္ဖို႔အတြက္ အဂၤလိပ္စာကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ဖတ္ႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ္သိတာကို စနစ္တက် မွန္ကန္စြာ ေရးသားေဖာ္ျပတတ္ဖို႔ တကၠသိုလ္မတက္မီကတည္းက ႀကိဳးစားေလ့လာ ျပင္ဆင္ထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ရွည္ၾကာလွတဲ့ ေဆးပညာသင္တန္းကာလကို ျဖတ္သန္းရမွာ ျဖစ္လို႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္ တာဝန္ယူတတ္ဖို႔ က်န္းမာေအာင္ ျပဳမူေနထိုင္တတ္ဖို႔လည္း လိုပါတယ္။

တကၠသိုလ္ပညာ ဆက္သင္ၾကားဖို႔ လိုင္းေ႐ြးခ်ယ္ရာမွာ (ပြင့္ပြင့္ လင္းလင္းေျပာၾကရင္) ဘဝေရွ႕ေရးရပ္တည္ႏိုင္မႈအတြက္ ဘြဲ႔ရၿပီး ရရွိလာ ႏိုင္မယ့္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းနဲ႔ ဝင္ေငြကို ထည့္စဥ္းစားၾကမွာပါ။ ဘြဲ႔ရဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အလုပ္သင္ဘဝၿပီးတာနဲ႔ ဆရာဝန္လုပ္ငန္း တစ္ခုခုနဲ႔ မခ်မ္းသာရင္ေနမယ္၊ မဆင္းရဲႏိုင္ဘဲ သင့္တင့္တဲ့ဝင္ေငြရႏိုင္တဲ့ ဆရာဝန္အလုပ္ေတြ ရွိေနပါတယ္။ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ တာဝန္ၿပီးတာနဲ႔ ေဆးကုသခြင့္ မွတ္ပံုတင္ရရွိၿပီး ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းဖြင့္ႏိုင္သလို ပုဂၢလိက ေဆး႐ံုေတြမွာလည္း လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံဝန္ထမ္းအျဖစ္မွာလည္း ေဆး႐ံုမွာကုသတဲ့ ဆရာဝန္သာမက ျပည္သူ႔က်န္းမာေရးဆရာဝန္၊ ေဆးတကၠသိုလ္မွာ သင္ၾကားေရးဆရာဝန္၊ သုေတသနဆရာဝန္အလုပ္ေတြလည္း ေ႐ြးႏိုင္ပါတယ္။ အစိုးရမဟုတ္တဲ့အဖြဲ႔အစည္းေတြ၊ ေဆးအေရာင္းကုမၸဏီေတြမွာလည္း လုပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဝန္ဘဝမွာ ေဆးပညာကိုေတာ့ ဆရာဝန္ဘြဲ႔ရၿပီးရင္လည္း ဆက္လက္ဆည္းပူး ေလ့လာေနရပါမယ္။ အဆင့္ဆင့္ေသာ ဘြဲ႔လြန္သင္တန္းေတြ ဆက္လက္သင္ယူႏိုင္ပါတယ္။

ဆယ္တန္းအထိ မေနမနား အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီး ထိပ္ဆံုးအမွတ္ေတြ ဂုဏ္ထူးေတြနဲ႔ ေဆးတကၠသိုလ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာ တခ်ိဳ႕ေသာေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြက ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြ ေလ်ာ့က် ေပ်ာက္ဆံုးၾကပါတယ္။ အေတာ္မ်ားမ်ားက မိဘ၊ ေဆြမ်ိဳး တိုက္တြန္းလို႔ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ရတာ၊ ဝါသနာမပါလို႔ စိတ္မဝင္စားလို႔ဆိုတာ အေၾကာင္းျပတတ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာမွာ ေဆးတကၠသိုလ္လို႔ မျဖည့္ခင္ ဆရာဝန္ တကယ္ျဖစ္ခ်င္တာလား၊ ေဆးပညာသင္ၾကားတဲ့ကာလမွာေရာ ဆရာဝန္ဘဝ လုပ္ငန္းခြင္မွာေရာ ရင္ဆိုင္ႀကံဳေတြ႔ရမယ့္ အခက္အခဲေတြ လက္ခံႏိုင္မွာလားဆိုတာ ေက်ာင္းသားေရာ၊ မိဘေတြပါ ေက်ေက်လည္လည္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္ေစခ်င္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ငါးဆယ္ ၁၉၆၉ က မႏၲေလးေဆးတကၠသိုလ္ကို ဝင္ခြင့္ရခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူေတြအတြက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ ဆရာဝန္ေတြကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။