သခိ်ဳၤင္းကုန္းထဲမွာ ထမင္းစားခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ (ျဖစ္ရပ္မွန္) …(သို႔)ဆရာတစ္ေယာက္၏ ပီတိ

ကၽြန္ေတာ္ ေတာေက်ာင္းကေန ၿမိဳ႕ေက်ာင္းကို ေျပာင္းလာေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေပၚေက်ာင္းမွာ ေနရတာ မဟုတ္ဘူး။ ၿမိဳ႕နဲ႔ မနီးမေဝး မူလတန္းေက်ာင္းေလးကို ေရာက္လာတယ္။ ေလးတန္းအတန္းပိုင္ တာဝန္ယူရတယ္။ ေက်ာင္းက ယိုင္တိုင္တိုင္ စုတ္ခ်ာခ်ာ။ မိုးရြာ ေလတိုက္ရင္ မိုးလြတ္တဲ့ေနရာ ခိုေနၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေလးတန္းမွာ ေက်ာင္းသား ၂၄ ေယာက္ရွိတယ္။ အဲဒီေခတ္က အုပ္စုလိုက္စစ္ဆိုေတာ့ အစိုးရစစ္လိုပဲ။ တစ္ေက်ာင္းနဲ႔တစ္ေက်ာင္း ၿပိဳင္ေနၾကတာဆိုေတာ့ တန္းလံုးကၽြတ္ေအာင္တာကို ဂုဏ္ရွိတယ္ ထင္ေနၾကတာ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကေတာ့ တဝက္ေအာင္ရင္ေတာ္ၿပီ ဆိုၿပီးေနတာ။



အတန္းထဲက ကေလးေတြ မဆိုးပါဘူး။ အရည္အခ်င္းေလးေတြေတာ့ အရွိသား။ ေလ့က်င့္အားနည္းေနတယ္လို႔ သံုးသပ္ တယ္။ အရင္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက တာဝန္ယူထားတာကိုး။ သူလည္းတခါတရံ သူ ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ရွိေလေတာ့ အေၾကာင္းျပၿပီး ေက်ာင္းလာတစ္ခ်က္၊ မလာတစ္ခ်က္ဆိုေတာ့ ကေလးေတြ ပညာငတ္ေနၾကတာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္ အတန္းပိုင္ျဖစ္ေတာ့ ကေလးေတြတစ္ဦးခ်င္းကို ေလ့လာရတယ္။ အားလံုးအေနအထား ေကာင္းတယ္။ တန္းလံုးကၽြတ္ေအာင္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တာဝန္ယူခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတိုင္းမွာ တန္းလံုးကၽြတ္ ေအာင္တာကိုမွ ဂုဏ္ယူတတ္တာဆိုေတာ့ ေမာင္းရေတာ့တာေပါ့။

အတန္းထဲမွာ ျဖဴမဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရိွတယ္။ ျဖဴျဖဴေသးေသးေလး။ စာအေတာ္ေလး ညံ့တယ္။ လက္ေရး ညံ့တယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ျဖဴမက ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို အတန္း ထဲက အတန္းေဖာ္ေတြ က သိပ္အေရာမဝင္ေတာ့ ဂ်စ္တစ္တစ္၊ ညစ္တစ္တစ္ လုပ္ခ်င္ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို လက္ေရးက,စ ျပင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို နည္းနည္း အသိအမွတ္ျပဳစ ျဖစ္လာတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ ရြာထဲမွာ မဟာဒုတ္ပြဲဆိုၿပီး အလွဴေတြခံၾက၊ ပြဲေတြခံၾက၊ အႀကီးအက်ယ္လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကေလးေတြ ရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္တစ္ထပ္ႀကီးနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနခ်ိန္မွာ ျဖဴမက မရဲတရဲ ကၽြန္ေတာ့္နားကပ္ လာၿပီး “ဆရာ … သမီးတို႔ အိမ္က မဟာဒုတ္ ဘုရားမဲေပါက္တယ္။ အေဖက ဆရာ့ကို အိမ္မွာ ထမင္းလာစားပါလို႔ ဖိတ္ခိုင္းလိုက္လို႔”

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သာမန္ေလာက္ပဲထင္ၿပီး “ေအး ေအး” လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ထပ္ၿပီး ေသခ်ာေအာင္ “တကယ္ လာမွာလားဆရာ အေဖ့ကို ျပန္ေျပာလိုက္မယ္” ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သာမန္ေလာက္ သေဘာထားၿပီး ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ တယ္။

ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ ကေလးေတြအားလံုး မရွိခ်ိန္မွာ ဆရာမ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာၿပီး “ဆရာ ျဖဴမတို႔ အလွဴကို ဆရာ တကယ္သြားမွာလား” လို႔ လာေမးတယ္။ “သြားမွာေပါ့ ဆရာမရဲ႕၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ” “ျဖဴမတို႔က သခိ်ဳၤင္းထဲမွာ ေနတာဆရာ။ သူ႔အေဖက သုဘရာဇာ၊ ဆရာသြားလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား” ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္လို႔ ျဖဴမတစ္ေယာက္ သိမ္ငယ္စြာနဲ႔ အတန္းထဲမွာ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။

ဘာျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီအလွဴကို ကၽြန္ေတာ္ သြားျဖစ္ေအာင္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းကို ေစာေစာလာေတာ့ ျဖဴမက ေက်ာင္းေလွခါးကေန လာေစာင့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လြယ္အိတ္ေလးကို လာေျပးယူၿပီး “ဆရာ သမီးနဲ႔ တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့မွာလား” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ၿပီး သူ႔ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့တယ္။

သခိ်ဳၤင္းက ရြာျပင္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ သခိ်ဳၤင္းထဲဝင္လိုက္ခ်ိန္မွာ အုတ္ဂူၾကားေလးေတြကေန ေျခာင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကေလး အခ်ိဳ႔ကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သခိ်ဳၤင္းနဲ႔ လွမ္းလွမ္းက ကုန္းေလးေပၚမွာ ဝါးတဲေလးတစ္ခုရွိတယ္။ သပ္ရပ္ၿပီး ေျပာင္ေနတယ္။ အခင္းေတြက ဝါးခင္းေတြပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေပၚတက္ ထိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ျဖဴမရဲ႕ အေဖက အခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိသလိုနဲ႔ ေယာင္နန ျဖစ္ေနတယ္။

သူက” မထင္ပါဘူး ဆရာႀကီးရယ္၊ သမီးက ေျပာလို႔သာ၊ ဆရာႀကီး တကယ္လာမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝမထင္ ထားပါဘူး” တဲ့။ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ေျပာရွာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း “ကိုေက်ာ္မင္းရယ္ ခင္ဗ်ားအိမ္ကို မဟာဒုတ္မဲေပါက္လို႔ ဘုရားေတာင္ ႂကြလာေသးတာပဲ။ က်ဳပ္က ဘာလို႔ မလာရမွာလဲ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ထမင္းဝိုင္း ျပင္ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို တပည့္ျဖဴမက လာေခၚတယ္။ အိမ္ဦးခန္းမွာ ေနရာယူၿပီး စားဖို႔ျပင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္ေတာ္က”ကိုေက်ာ္မင္း လာေလဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း။ ခင္ဗ်ားလည္း လာစားေလ” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ျဖဴမအေဖက အတင္းျငင္းတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္က “ကိုေက်ာ္မင္း ခင္ဗ်ား မစားရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မစားဘူး” ဆိုမွ ဝင္ထိုင္တယ္။

ထမင္းဝိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ငါးဘတ္ေခါင္းကို ၾကက္ေပါင္သီးနဲ႔ ခ်က္ထားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ငပိရည္ တို႔စရာ ေတြ ကလည္း စံုေနတာပဲ။ ကိုေက်ာ္မင္းက ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းကန္ထဲကို ငါးဘတ္ေခါင္းႀကီး တစ္ေခါင္းလံုး ခတ္ထည့္ေပး လိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က တစ္ဝက္ဖဲ့ၿပီး သူ႔ပန္းကန္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ေရာ ကိုေက်ာ္မင္း ထမင္းဝိုင္းကေန ထေျပးၿပီး အိမ္ခန္းထဲ ဝင္သြားေတာ့တယ္။ အိမ္ခန္းထဲမွာ ဟီးဟီး..ဆိုတဲ့ ငိုသံႀကီး ၾကားလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မ်က္ရည္ ဝဲတယ္။

တေအာင့္ေနေတာ့ ျပန္ထြက္လာၿပီး “ဆရာႀကီးရယ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သုဘရာဇာဆိုၿပီး တစ္ရြာလံုးက အဖက္လုပ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး” လို႔ ပုဆိုးနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြသုတ္ၿပီး ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို တရားေဟာ မေနေတာ့ဘူး။ ထမင္းကို ဆာဆာနဲ႔ အားရပါးရ စားျပလိုက္တယ္။

သူတို႔ မိသားစုလည္း ဝမ္းသာလြန္းလို႔ ပီတိျဖစ္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္မက်မိေအာင္ မနည္းထိန္းရင္းက စားေနရတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲသိတယ္။

အဲဒီေန႔က,စၿပီး ျဖဴမ အခ်ိဳးေျပာင္းလာတယ္။ ခိုင္းရင္လုပ္တယ္။ အရမ္းႀကိဳးစားတယ္။ အဲဒီကေလးအတြက္ စိတ္ပူေနရာက ေနာက္ဆံုး စတုတၳတန္းေအာင္စာရင္းထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကေလး ၂၄ ေယာက္စလံုး ေအာင္တယ္။ ဒီရြာသမိုင္းမွာ တန္းလံုးကၽြတ္ေအာင္တဲ့ ပထမဆံုးေအာင္ပြဲပဲ။

ကၽြန္ေတာ့္ေအာင္ပြဲက ဒီမွာတင္ မရပ္ဘူး။ ေက်ာင္းအိုေက်ာင္းေဟာင္းေလးကို ျပင္ေဆာက္ဖို႔ ရြာထဲလိုက္ အလွဴခံေတာ့ ေဆးလိပ္ခံု တစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ေဆးလိပ္ခံုသူေဌးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး “သခိ်ဳၤင္းထဲ ထမင္းသြားစားတဲ့ ဆရာလား” လို႔ ေမးလိုက္တယ္။

သူကကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ထဲေခၚသြားၿပီး “ဆရာ့စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုဘဝက သူေဌး ျဖစ္လာတာ။ ကိုင္း အလွဴ လိုက္ခံမေနနဲ႔။ ဆရာ့ေက်ာင္းကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေဆာက္ေပးမယ္။ ဒီႏွစ္တန္းလံုးကၽြတ္ ေအာင္တယ္ ဆိုကတည္းက ဘာလုပ္ေပးရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတာ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဒီေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဒုတိယတစ္ႀကိမ္ မ်က္ရည္လည္ခဲ့ရတယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မရွိေတာ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းေလးက တိုက္ေက်ာင္း၊ ကြန္ကရစ္လမ္းေတြနဲ႔ စည္ကားေနၿပီလို႔ ၾကားတယ္။ ျဖဴမတစ္ေယာက္လည္း ဘာေတြ ျဖစ္ေနၿပီလဲလို႔ သိခ်င္လွတယ္။